Kronika

22 kwietnia to Święto Ziemi. Jest to dzień, który jednoczy myśli ludzi na całym świecie wokół naszej planety. Z tej właśnie okazji, jak co roku, w naszej szkole odbyła się akademia, którą przygotowała klasa V.

Od dawien dawna naukowcy poszukują śladów życia w kosmosie. Jak dotąd ich nie znaleźli. Obserwując zachowanie ludzi powstaje jednak pytanie: Ile jeszcze Ziemia potrafi wytrzymać? Jak długo życie będzie istniało na naszej planecie? Nie łatwo jest wytłumaczyć, jaki jest pożytek z jakiegoś stworzenia. Dlaczego powinniśmy się przejmować, że wymiera jakaś żaba w dżungli odległej od nas o pół świata? Kogo obchodzi, że nie zobaczymy wilka, skoro i tak większość z nas i tak przedtem żadnego nie widziała na oczy. Ale wyobraźmy sobie Ziemię jako wielki gobelin, utkany z miliardów wzorów, kolorowych struktur, tworzących razem całą planetę. Każda żywa istota wetkana jest w to dzieło sztuki, począwszy od najdrobniejszego mikroba w morzu, przez zwierzęta w naszym lesie, aż po wielkie słonie w Afryce. Nici oznaczające ludzi przeplatają się z nićmi innych form życia. Wszystkie nici powiązane są nawzajem. Jest też tam Twoja nitka. Weź teraz nożyczki i przetnij jedną z nitek. Przetnij którąkolwiek i tylko jedną – wystarczy. Teraz pociągnij nitkę i patrz jak drobna dziurka powiększa się. Cały gobelin rozpada się. Nasza planeta cierpi obecnie z powodu niezliczonej ilości dziur. Mamy dziurę w niebie – w warstwie ozonowej. Są czarne dziury w oceanach – martwe, zanieczyszczone połacie wody. Są czarne dziury wśród roślin i zwierząt, gdyż tysiące gatunków bezpowrotnie wyginęło. Istnieją też czarne dziury w naszych sumieniach – każdy je ma, przyczyniając się do niszczenia czy zaśmiecania najbliższego otoczenia.

Dzień Ziemi, obchodzony na całym świecie, przypomina o konieczności powiązania zerwanych nitek gobelinu. Jeszcze nie jest za późno. Chwyć za nitkę i ty, zaczynając chociażby od wrzucenia papierka do kosza!